Για να μην μπερδεύουμε τις έννοιες και τους αγώνες...

Το δημοτικό συμβούλιο Ωρωπού, πήρε στις 8 Ιουνίου μια ομόφωνη απόφαση. Να δεχθεί ένα ψήφισμα της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που εκπροσωπεί ο Μιχάλης Χασιώτης, ζητώντας, «όχι» αυξήσεις στα εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών και ΟΣΕ και μεταξύ άλλων και το «όχι» στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης, που παράγει ανέργους.
Ό,τι δηλαδή ζητά σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι του Ελληνικού λαού και ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Είναι δύο «όχι» λοιπόν, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα και απέναντι σε μια δραματική φοροεισπρακτική πολιτική, που σπρώχνει όλο και περισσότερο τους έντιμους φορολογούμενους πολίτες, σε δραματική, σκληρή φτώχεια! Είναι ένας αγώνας κοινός, «αχρωμάτιστος» που τον τελευταίο καιρό εκφράζεται μέσα από το πανελλαδικό κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών.
Μέσα σ’ αυτό το αγωνιώδες τοπίο, της άγνωστης επόμενης μέρας για το σπίτι του κάθε Έλληνα, δυστυχώς υπάρχουν «Συμμαχίες» που πιστεύουν, πως δίκαια αιτήματα που πέρασαν ομόφωνα με ψήφισμα από το δημοτικό συμβούλιο του Ωρωπού, μπορεί να είναι «μανιφέστα υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας» και προάγγελοι «εγκαθίδρυσης ενός σοβιέτ στον Ωρωπό του 1930»!
Ως απάντηση στην ανακοίνωση της Περιφερειακής Οργάνωσης Αττικής, Αθήνας, Πειραιά της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, για να μην μπερδεύουμε τις έννοιες και τους αγώνες, παραθέτουμε ολόκληρη την επιστολή ανεξαρτητοποίησης  του βουλευτή Φλώρινας Γιώργου Λιάνη προς τον Πρόεδρο της Βουλής, που έχει ως εξής:

“Κύριε Πρόεδρε,
Mε λύπη, ομολογουμένως με πάρα πολύ λύπη, πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από την κοινοβουλευτική μας ομάδα παραμένοντας βουλευτής Φλώρινας.
Είναι κυρίως θέμα συνείδησης
Δεν πιστεύω πια στην οικονομική πολιτική που ακολουθούμε. Αποτύχαμε και έκτοτε αναγκαζόμαστε να κρύβουμε την αλήθεια από τον λαό συνεχώς. Ο χρόνος που πέρασε με το Μνημόνιο ήταν ένας μαρτυρικός χρόνος θυσιών που αποδείχτηκαν μάταιες για τους Έλληνες. Μάταιες γιατί οδήγησαν στο μεσοπρόθεσμο που το βλέπω βραχυπρόθεσμο και μοιραία θα ακολουθήσει και άλλο χειρότερο.
Είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο.
Ψήφισα το Μνημόνιο 1 γιατί πράγματι πίστευα ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε και ότι χιλιάδες Έλληνες δεν θα’ χαν να πληρωθούν μισθούς και συντάξεις. Για την πράξη εκείνη ήθελε σιδερένια σπλάχνα.
Το μεσοπρόθεσμο σημαίνει επιπρόσθετα απίστευτα βάρη για τους αδύναμους και τους μη έχοντες. Σημαίνει τριπλή φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων, αύξηση του φόρου, καθιέρωση πρόσθετου τέλους κι έκτακτη εισφορά. Δηλαδή επιδρομή στα εισοδήματα αναδρομικά και για μία πενταετία. Αυτά τα μέτρα θέλουν σπλάχνα τίγρης για να τα ψηφίσεις. Κι αυτά δεν τα διαθέτω.
Στον ένα χρόνο που πέρασε επλήγησαν οι μικροί, οι δημιουργικοί, οι παραγωγικοί και έμειναν άθικτοι οι μεγάλοι και οι αντιπαραγωγικοί. Αυτά τα μέτρα δεν μας τα ζητάει η Τρόικα που είχε δηλώσει ότι τα όρια φορολόγησης έχουν εξαντληθεί. Αυτά τα μέτρα τα επιβάλλουμε μόνοι μας.
Αν η Ελλάδα βρίσκεται όντως στο χείλος της καταστροφής όπως και πάλι λέγεται και τη σώζει μόνο το Μνημόνιο 2, αυτό πρέπει να είναι μία απόφαση με πανεθνική συστράτευση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.
Κύριε πρόεδρε,
Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά η ευθύνη για να σωθεί η Ελλάδα να μετακυλίεται στους ώμους των βουλευτών που αν τολμήσουν και έχουν διαφορετική γνώμη, τότε θα πέσει το κεφάλι τους από την κομματική γκιλοτίνα. Η υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας συνάντηση των πολιτικών αρχηγών ναυάγησε. Πιστεύετε αλήθεια ότι η τύχη της χώρας δεν κρίθηκε στο αποτέλεσμα εκείνης της συνάντησης και κρίνεται κάθε φορά από λίγους βουλευτές που τους αναγκάζουμε να γίνουν “εθελοντές αυτοκτονίας”.
Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε πράγματι 3-4 βουλευτές κάθε φορά να σώζουμε τη χώρα. Αλλά το υπέροχο απέχει ένα βήμα από το γελοίο. Δεν δέχομαι να μπω και πάλι στην ίδια καταναγκαστική διαδικασία. Η ελευθερία μου που την ορίζει το Σύνταγμα της χώρας είναι απεριόριστη και απλώνει και την ελευθερία των άλλων μέχρι το άπειρο για να θυμηθούμε το Μάη του 68.
Οι ψηφοφορίες αυτές είναι πιθαναγκαστικές και μόνο τέτοιες δεν έπρεπε να είναι. Δεν μπορώ να κουβαλάω πια το βάρος που μας φορτώνετε και ενώ γινόμαστε Σίσυφοι μας βαφτίζετε σωτήρες της χώρας. Αυτό είναι υποκρισία και φαρισαΐσμός. Όλοι παραδέχονται πλέον ότι η οικονομική μας πολιτική ήταν λανθασμένη. Μένει να παραδεχτούμε το λάθος μας. Μένει να ζητήσουμε την συγνώμη που αρμόζει από τον ελληνικό λαό. Και τέλος να προχωρήσουμε σε μία αλλαγή της οικονομικής μας πολιτικής, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.”