Ένα ποτάμι από φαρμάκι!

Από τον Βαγγέλη Βάθη
(αφιερωμένο σε ΕΝΑΝ παπά Γιάννη)

Περίμενα να καταλαγιάσει ο αχός από τα πέταλα
Και τη σκόνη.
Να συνηθίσει το μάτι στη βία που σπινθηρίζει από τα μέταλλα
Που τσουγγρίζουνε 
το κόκκινο της ζωής άφθονο ανακατεύεται με το χώμα, σε ζυμάρι χαράς θανάτου.
Και Χύνεται.
Ένα Αυλάκι βαθύ οργώνουν ύαινες μεγαλόσωμες σαν βόδια
και τα σάλια τους μυρίζουν πτώματα. Μέσα πετούν τους ήρωες και τους σκεπάζουν
Ύστερα Φυτρώνουν κι άλλοι ήρωες πέντε χιλιάδες χρόνια γέννες και θεριεύουν και πολεμάν και πέφτουνε
Και πάλι τους σκεπάζουν
Ένα χαντάκι το μέλλον για σένα;
Όλα χαμένα;
Προσπαθώ Να θυμηθώ μέσα από τα κύτταρα μου
μέσα από τις γενιές, τα βιβλία, Τα σχολειά, τα κάδρα,
μέσα από τους ποιητές.
Τι απέραντο μυστήριο αυτό
Στο ίδιο αυλάκι με το ίδιο χώμα γυρίζουν οι ήρωες
Και από το ίδιο χώμα φυτρώνουν.
Αφού κοιμόνται έναν αιώνα να ξαποστάσουν
Ποτίζονται με το αίμα και μεγαλώνουν, θεριεύουν, τινάζουνε το χώμα από πάνω τρίζοντας το πετσί, και ορμάνε να διαφεντέψουν την ιστορία και να ξαναποθάνουν.
Τι χώμα !
Και όσο ποιο καλό το χώμα ποιο αφράτο ποιο δουλεμένο και ποτισμένο με τον ιδρώτα του κολίγου
Κι Όσο τα υπόγεια νερά που χει φυλάξει η γη στα σπλάχνα της τρέχουν αμόλυντα διαυγή και γάργαρα, τόσο ένα πράμα αυτοί οι ήρωες απερίσκεπτοι χοντροκέφαλοι και δυνατοί φυτρώνουνε.
Τι νερό !
Και κει αντάμα με τους ήρωες στο ίδιο χώμα, φυλάει η γης τους σπόρους της για τον καρπό που ξεπηδάει την άνοιξη για να τους θρέψει.

Κι ο σπόρος γίνεται καρπός και ο καρπός ζυμάρι
και το ζυμάρι γίνεται ψωμί και το ψωμί παράδες
που σαν περσέψει κυβερνά και φτιάχνει βασιλιάδες.

Οι βασιλιάδες ταμαχιάρηδες και ανελέητοι
 Κλείνουν πονηρά το μάτι στον ουρανό και με το στρατευμένο ιερατείο Τυλίγουνε σε τάχατες σοφούς παπύρους
Τους σπόρους, το χώμα, τους νεκρούς και τους τακτοποιούν στα ράφια με ονόματα.
Τα ράφια ανήκουν στα γκουβέρνα και τα ονόματα είναι του μπήξε και του δείξε σε καιρό ειρήνης, και σε πιόνια στρατηγούς κατά τον πόλεμο.
Τα ονόματα στα ράφια ίσως μένουν αιώνες ελέω
Όμως τυλιγμένοι οι νεκροί στους πάπυρους ψυχοπλακώνονται στενεύονται και ψάχνουν τη στιγμή.
Κάποτε αψηφώντας τους νόμους του ‘’θεού’’ σπάνε τα ράφια σβήνουν τα ονόματα και καίνε τους παπύρους καταργώντας την ‘’τάξη’’.
Και φτού κι από την αρχή.
Πως μπορεί ένα χαρτί να χωράει τόσα χώματα βουνά νερά σπόρους νεκρούς και να μη σκίζεται !
Πως όριζαν τη χώρα. Μ’ ένα βέλος.
Όσο καλά τέντωνε ο ‘’γενναίος’’ αξιωματικός το τόξο τόσο ‘‘δίκαια’’ πλούσιος σε γη γινόταν ο αφέντης.

Με τί σιγουριά η γιαγιά Κατίγκο εξιστορεί πως η έντιμη ζωή τραβάει την ανηφόρα.
Κ’ ένας ξυγκάτος γυαλιστερός κηφήνας μ ένα βελούδινο μεταξωτό μαξιλάρι στον κώλο τσουλάει στην αέναη τσουλήθρα της ευδαιμονίας με φουσκωμένα μάγουλα από σπάνιους καρπούς παραπονούμενος για ανία ώσπου να πεθάνει. 
 
Ευτυχώς υπάρχουν οι ήρωες που είπαμε φυτρώνουν και παίρνουν πάντα φόρα απ’ το χώμα, το χώμα που ξεκίνησαν όλα που χόρτασαν όλα, που ζεστάθηκαν όλα,
Που φούσκωσαν όλα και μπουμπούκιασαν,
Και στρογγύλεψαν και έφτασαν κοντά στο θεό.
Κάποιοι όμως το ξεψάχνισαν και θέλησαν να εκδικηθούν όπως ο Κίναιδος που χωρίς ελπίδα για ταίρι να χαρεί, βλαστημάει θυλικά, και στέλνει ότι γόνιμο στον Άδη.
Όπως ο ζάμπλουτος που ξεφεύγοντας από τη φύση του είναι έτοιμος μαραίνοντας τη γη να στέρξει και στον αφανισμό του Άρη.   
Οϊμέ μάλλον οι ανθρωπόμορφοι ιδιοκτήτες κατάλαβαν.
Έβαλλαν τους ακριβούς υπαλλήλους στο Γκουβέρνο να υπογράψουν κρυφή ποινή και γι’ αυτούς που δεν γεννήθηκαν.
Πώς τόσα χρόνια κάποιοι πολλοί η κάποιοι λίγοι καταφέρνουν να καίνε τους Παπύρους με τα ντοκουμέντα .
Μια φορά στα Σεισάχθεια,
μετά πάλι με τον γιό της καλογριάς πού θελε μοίρασμα του κλήρου.
Μετά στο Κιλελέρ
Μετά με τον Άρη
Το χώμα !! Μεγάλη δουλειά, και το νερό.
Ανοίξανε λοιπόν τρύπες βαθειές στη γη και ρίξαν δηλητήρια πολλά και μόλυναν το χώμα. Μόλυναν και το νερό με φτύματα από μέταλλα για να κιοτέψουν οι ήρωες πούνε θαμένοι.
Δεν γεννάει πιά όμορφους καρπούς η Γη. Μόλυναν και τις φλέβες της, ως τα σπλάχνα. Χτύπησαν και τους ήρωες ύπουλα, με το  καταραμένο.                          

                                                                                Βαγγέλης Ν. Βάθης